ΚΕΙΜΕΝΟ
ΤιτιβίΖωντας
Δεν μπορούσε να το ξεπεράσει. Η απώλεια ήταν μεγάλη. Έχασε το ταίρι της. Κόπηκε ο διαχωριστής των δαχτύλων και κατέληξε στον κάδο ανακύκλωσης που είχε απέξω το σήμα “γυαλί, αλουμίνιο, πλαστικό, χαρτί”, σαν “πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί” σε μοντέρνα έκδοση.
Φοβόταν ότι και η ίδια εκεί θα κατέληγε, αλλά ευτυχώς επέστρεψε στο ντουλάπι με τα παπούτσια. Εκεί ήταν ασφυκτικά κλεισμένα μπότες, γόβες, πέδιλα και παντόφλες, όλες σε ζευγάρια. Μόνο αυτή ήταν μόνη της και αισθανόταν ότι κανείς δεν μπορούσε να την καταλάβει.
Τότε ήταν που ανακάλυψε το facebook. Για μια κίτρινη havaiana σαγιονάρα Νο37, ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Στην αρχή δεν καταλάβαινε και πολλά. Έβαζε στην «Αναζήτηση» τυχαία ονόματα που θυμόταν από το εργοστάσιο κατασκευής. Βρήκε αρκετούς από εκείνη την εποχή. Προς μεγάλη της έκπληξη ανακάλυψε πως είχαν κάνει ολόκληρες ομάδες μεταξύ τους. Η αλλαγή τους ήταν μεγάλη. Μερικοί είχαν γίνει ορειβατικά μποτάκια, άλλοι αθλητικά παπούτσια, μερικές είχαν γίνει γόβες και άλλες παντόφλες. Όλοι είχαν αλλάξει.
Μετά άρχισε να φτιάχνει το προφίλ της. Έγραψε μερικές σκόρπιες πληροφορίες για τον εαυτό της, ανέβασε και τις καλύτερες φωτογραφίες της και διάλεξε και μια, την καλύτερη, να την απεικονίζει στο αρχικό προφίλ. Ήταν μια ωραία φωτογραφία από τις διακοπές στη Σέριφο πριν από αρκετά χρόνια. Στιγμές ακίνητες μέσα στον χρόνο, στιγμές μοναδικές και άλλες τόσες χαραγμένες στη μνήμη που σιγά - σιγά ξεθώριαζαν, χάνοντας για πάντα την βαρύτητα τους.
Στο facebook βρήκε ακόμα και τον μεγάλο της έρωτα από το κατάστημα παπουτσιών. Ήταν ένα allstar τιρκουάζ. Θυμήθηκε όλα αυτά τα ξεχασμένα συναισθήματα, πως έλιωνε μόλις τον αντίκριζε, αισθανόταν ολόκληρη να ιδρώνει και την καρδιά της να χτυπάει τόσο δυνατά που νόμιζε πως όλο το κατάστημα σειόταν.
Μια μέρα μέσα στο μαγαζί, την πλησίασε και αντάλλαξαν κάποια τρυφερά λόγια και αυτό ήταν. Καθόντουσαν με τις ώρες με τις σόλες τους κολλημένες, τα κορδόνια του να της γαργαλάνε γλυκά το σώμα. Πόσο πολύ τον είχε αγαπήσει, το είχε ξεχάσει από καιρό.
Ο έρωτας τους τελείωσε άδοξα όταν κάποιος τον αγόρασε. Ακόμα θυμάται τα χέρια του πωλητή να τον τυλίγουν στο λεπτό άσπρο χαρτί και να τον τοποθετούν μέσα στο κουτί, όπου τον περίμενε ο δίδυμος αδερφός του και μετά στην μεγάλη μπλε σακούλα με το λογότυπο του μαγαζιού. Και αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδε.
Έκανε καιρό να τον ξεχάσει αλλά πάντα κάτι έμεινε μέσα της από αυτό το τιρκουάζ χρώμα. Και τώρα ύστερα από τόσα χρόνια χαζεύει τις φωτογραφίες του.
Έκανε καιρό να τον ξεχάσει αλλά πάντα κάτι έμεινε μέσα της από αυτό το τιρκουάζ χρώμα. Και τώρα ύστερα από τόσα χρόνια χαζεύει τις φωτογραφίες του.
Όλα τα παπούτσια είναι δίδυμα πανομοιότυπα, εκτός από ορισμένα camper που έχουν την πρωτοτυπία να είναι διαφορετικά. Θα ευχόταν και αυτή να ήταν camper, να μην είναι τόσο αβάσταχτη η μοναξιά της.
Και οι μέρες περνούσαν και όλο περισσότερο βυθίζονταν στο facebook, διασκεδάζοντας με αναρτήσεις φίλων της, φωτογραφίες, μουσικά video, αποσπάσματα από ταινίες. Γράφτηκε σε ομάδες που την ενδιέφεραν και άλλες αναρτήσεις και άλλες αναρτήσεις.
Και οι μέρες περνούσαν και όλο περισσότερο βυθίζονταν στο facebook, διασκεδάζοντας με αναρτήσεις φίλων της, φωτογραφίες, μουσικά video, αποσπάσματα από ταινίες. Γράφτηκε σε ομάδες που την ενδιέφεραν και άλλες αναρτήσεις και άλλες αναρτήσεις.
Και ύστερα έμαθε και η ίδια το YouTube και άρχισε να κάνει τις δικές της αναρτήσεις και να της κάνουν like και να κάνει και αυτή τα δικά της like και να αγωνιά για το αν και ποιος θα κάνει like, και όλο και περισσότερο βυθιζόταν....
Μια μέρα όμως ανακάλυψε πως άρχισαν να της λείπουν πράγματα. Η ξεραμένη άμμος να τρίβεται επάνω της, η μυρωδιά από το βερνίκι των νυχιών, να αισθάνεται την καυτή άσφαλτο, ένα αγκάθι να την τρυπάει, κάποια κύματα να την πηγαίνουν και να την φέρνουν και να την γεμίζουν αλμύρα. Ήθελε να επιστρέψει στην ζωή.
Θυμήθηκε τα απέραντα χρυσαφένια λιβάδια στον Έβρο, όταν στρίβουμε με προορισμό τη Δαδιά. Θυμήθηκε ένα ηλιοβασίλεμα στην Μυτιλήνη. Εκεί ήθελε να βρεθεί, να ξαναζήσει στιγμές. Αποφάσισε να φτιάξει μια ομάδα στο facebook. Θα αναζητούσε ένα ταίρι πάση θυσία. Έφτιαξε την ομάδα : «Κίτρινη αριστερή σαγιονάρα Νο 37, ψάχνει δεξιά».
Μια μέρα όμως ανακάλυψε πως άρχισαν να της λείπουν πράγματα. Η ξεραμένη άμμος να τρίβεται επάνω της, η μυρωδιά από το βερνίκι των νυχιών, να αισθάνεται την καυτή άσφαλτο, ένα αγκάθι να την τρυπάει, κάποια κύματα να την πηγαίνουν και να την φέρνουν και να την γεμίζουν αλμύρα. Ήθελε να επιστρέψει στην ζωή.
Θυμήθηκε τα απέραντα χρυσαφένια λιβάδια στον Έβρο, όταν στρίβουμε με προορισμό τη Δαδιά. Θυμήθηκε ένα ηλιοβασίλεμα στην Μυτιλήνη. Εκεί ήθελε να βρεθεί, να ξαναζήσει στιγμές. Αποφάσισε να φτιάξει μια ομάδα στο facebook. Θα αναζητούσε ένα ταίρι πάση θυσία. Έφτιαξε την ομάδα : «Κίτρινη αριστερή σαγιονάρα Νο 37, ψάχνει δεξιά».
Της απάντησαν αρκετοί. Μερικά παπούτσια της έστειλαν μήνυμα συμπαράστασης, άλλα της έκαναν αίτημα να μπουν στην ομάδα της. Με μια πορτοκαλιά μόνη της, που είχαν την ίδια τύχη, είχαν καθημερινή επικοινωνία και έβαζαν πολλά like σε ό,τι αναρτούσαν διαδοχικά.
Περίμενε καιρό ώσπου μια μέρα είδε μια κόκκινη προειδοποίηση πάνω στα μηνύματα. Ένα απλό λιτό μήνυμα : «Είμαι δεξιά κίτρινη σαγιονάρα και είμαι μόνη μου». Δεν ήταν havaiana, αλλά και ποιος νοιάζεται;
Έζησαν μαζί τα πάντα. Ζήλεψαν το κίτρινο χρώμα στα ηλιοτρόπια, βούτηξαν στα χρώματα του ήλιου, γύρισαν σε παραλίες απάτητες, μπήκαν στο μετρό, σε τρένα, σε λεωφορεία, σε καράβια. Στριμώχτηκαν σε βαλίτσες και τσάντες θαλάσσης. Ερωτεύτηκαν, αγάπησαν και αγαπήθηκαν. Έκαναν μικρά σαγιοναράκια που τριγυρνούσαν γύρω τους τιτιβίΖωντας.
Πού και πού άνοιγαν το facebook.
Πού και πού.
Περίμενε καιρό ώσπου μια μέρα είδε μια κόκκινη προειδοποίηση πάνω στα μηνύματα. Ένα απλό λιτό μήνυμα : «Είμαι δεξιά κίτρινη σαγιονάρα και είμαι μόνη μου». Δεν ήταν havaiana, αλλά και ποιος νοιάζεται;
Έζησαν μαζί τα πάντα. Ζήλεψαν το κίτρινο χρώμα στα ηλιοτρόπια, βούτηξαν στα χρώματα του ήλιου, γύρισαν σε παραλίες απάτητες, μπήκαν στο μετρό, σε τρένα, σε λεωφορεία, σε καράβια. Στριμώχτηκαν σε βαλίτσες και τσάντες θαλάσσης. Ερωτεύτηκαν, αγάπησαν και αγαπήθηκαν. Έκαναν μικρά σαγιοναράκια που τριγυρνούσαν γύρω τους τιτιβίΖωντας.
Πού και πού άνοιγαν το facebook.
Πού και πού.
Δέσποινα Χαραλαμπίδη
Διήγημα, Ανοιχτή Βιβλιοθήκη (Open Book), Ιστορίες διαδικτύου - 2ος διαγωνισμός Διηγήματος ΛόγωΤέχνης, Συλλογικό έργο, εκδ. Artspot, Αθήνα 2013: https://www.openbook.gr/istories-diadiktyou/
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
ΘΕΜΑ Γ':
- Ποιο νομίζετε πως είναι το κεντρικό θέμα που θέτει το διήγημα και από ποια στοιχεία το συμπεραίνετε (100 - 200 λέξεις); (Μονάδες 15)
- Ποια είναι η κεντρική "ηρωίδα" στο διήγημα; Ποια στοιχεία γι' αυτή και τη ζωή της αντλούμε από το κείμενο (100 - 200 λέξεις); (Μονάδες 15)
- Είναι ικανοποιημένη η "ηρωίδα" με τη ζωή της; Ποια πράγματα πιστεύετε ότι της λείπουν; Να απαντήσετε, χρησιμοποιώντας στοιχεία του κειμένου (100 - 200 λέξεις). (Μονάδες 15)
- Η "ηρωίδα" καταφέρνει τελικά να αλλάξει τη ζωή της; Με ποιον τρόπο; Κάνει κάποιον "συμβιβασμό" (100 - 200 λέξεις); (Μονάδες 15)
- Γιατί η συγγραφέας του διηγήματος επιλέγει να χρησιμοποιήσει την αλληγορία και την προσωποποίηση στην ανάπτυξη της ιστορίας της; Ποιο είναι το ύφος που προσδίδει στο κείμενο αυτή της η επιλογή (100 - 200 λέξεις); (Μονάδες 15)
- Ποια είναι η σχέση της "ηρωίδας" του διηγήματος με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Υπάρχουν διακυμάνσεις και αλλαγές στην πορεία αυτής της σχέσης; Να απαντήσετε, λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία του κειμένου (100 - 200 λέξεις). (Μονάδες 15)
- Να σχολιάσετε τον τίτλο του διηγήματος σε σχέση με το περιεχόμενο του, λαμβάνοντας υπόψη και το στοιχείο της αλληγορίας που κυριαρχεί στο κείμενο (100 - 200 λέξεις). (Μονάδες 15)
- Να γράψετε μια μικρή ιστορία (100 - 200 λέξεις), στην οποία ένα αγαπημένο σας αντικείμενο, προσωποποιημένο, θα αφηγείται κάποιο περιστατικό ή μια μέρα από την "κοινή" σας ζωή.
(Μονάδες 15)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου